De laatste bal van José Vriens gaat over Daan Jongejan, een bekend profvoetballer. Als hij na een ernstige blessure geopereerd moet worden en daarna revalidatie moet volgen om weer de oude te worden, leert hij fysiotherapeute Suzie van Denekamp kennen.
Daan ontwikkelt diepere gevoelens voor de jonge vrouw, maar verbergt dit door nors gedrag. Hij is immers getrouwd en zit niet te wachten op nog meer complicaties. Zijn vrouw Barbara kan zich niet echt vinden in de veranderde levensstijl van haar man die door de blessure niet meer meedoet aan het snelle en flitsende leven van een bekend voetballer, en zoekt haar eigen vertier.
In haar boeken probeert José steeds een andere draai aan haar verhalen te geven. Dit doet ze door telkens voor een alledaags thema te kiezen of een bijzondere situatie te schetsen. In dit geval is dat het voetbalgebeuren en hoe iemands leven kan veranderen door een ongeluk. De romantiek speelt onveranderlijk een rol in haar boeken, dat ook De laatste bal van José Vriens tot een echte liefdesroman maakt.
Eigen avonturen creëren
Het schrijven van een boek zorgt er bij José voor, dat ze gedurende het hele proces in een heel andere wereld vertoeft. 'Je kruipt in de huid van je hoofdpersonen en leeft hun verhaal, soms zo sterk dat je je erover verbaast dat het buiten sneeuwt en niet zoals in je verhaal de zon volop schijnt en het hartje zomer is. Je staat met je hoofdpersonen op en gaat ermee naar bed. Ze zijn altijd bij je en laten je steeds een nieuw avontuur beleven zonder dat je daarvoor ergens heen hoeft te gaan. Dat is het heerlijke aan schrijven. Je eigen avonturen creëren.'
Hoe heeft ze dat met De laatste bal gedaan? 'Hier heb ik even de wondere wereld van de voetbal betreden, al is dat maar een heel klein stukje van het hele verhaal. Ik wilde een verhaal neerzetten over een vrouw die haar eigen keuzes maakt, ook al doet de buitenwereld nog zo haar best om haar een andere kant op te krijgen. En het verhaal van een topsporter die door een ongeluk gedwongen wordt een andere draai aan zijn leven te geven.'
Kinderboeken
Voordat José Vriens met het schrijven van liefdesromans begon, schreef ze kinderboeken.
'Het is beide leuk om te doen, maar net zoals mijn kinderen ouder zijn geworden, ben ik min of meer met hen meegegroeid in het schrijven van de boeken. Zij ontgroeiden de kinderboeken die ik schreef en wilden andere boeken lezen', vertelt José.
Wat vindt ze leuker om te doen: voor kinderen of voor volwassenen schrijven en waarin zit het verschil voor haar qua aanpak?
'Een kinderboek lijkt eenvoudiger te doen omdat het vaak korter is, maar daarin moet je juist meer bewust zijn van je woordgebruik en dat afstemmen op de leeftijd van de kinderen voor wie de boeken bestemd zijn. Bovendien moet een boek voor kinderen veel levendiger zijn dan voor volwassenen. Minder uitleg, meer dialoog en gebeurtenissen die kinderen kunnen bevatten.
De romans zijn meer de boeken die ik zelf zou willen lezen. Familieromans en liefdesromans, met wisselende thema's, levendige dialogen, maar wel met echte herkenbare mensen die een leven leiden zoals jij en ik, maar met net wat meer tegenslag.'
